Ali’nin Dev’e Karşı Zaferi 2. Bölüm

Dev, küçük Ayşe’yi nefesiyle üfleyip, iri parmaklarıyla saçlarını okşayarak mağarasına doğru yürümeye dursun, Ayşe’nin büyükannesi de evinin önündeki bir taşın üzerine oturmuş, küçük torunun biran evvel ormandan dönmesini bekliyordu .
Saatler geçip gökyüzü kararmaya yüz tutarken henüz küçük Ayşe’cik ten bir haber yoktu. Büyükanne telaşla dizlerine vurarak; ah benim akılsız kafam, ben ne hata ettim de yavrucağım tek başına ormana gönderdim ne akılsız, ne düşüncesiz kadınım ben, şimdi ne yapacağım? Neden gelmedi küçük Ayşem, başına bir kötülük mü geldi kurda kuşa yem mi oldu yavrucağım diye ağlayıp, dövünmeye başladı, Onun bu halini gören komşuları biranda büyükannenin etrafında toplandılar.
Ayşe’nin dönmediğini öğrendiklerinde, ellerine meşalelerini de alarak hep birlikte küçük Ayşe’yi aramak üzere ormanın yolunu tuttular. Ali’de hasta yatağından fırlayıp büyükannenin yanına gelerek, büyükanne; Sen hiç meraklanma, Ayşe belki de yolunu şaşırmış, kaybolmuştur. Üzülme, biz onu mutlaka bulup getiririz sana diyerek ormana doğru yürüyen kalabalığa karıştı.
Ali’nin dili böyle diyordu ama küçücük yüreğinde ezim ezim eziliyordu. Ayşe’yi o kadar çok seviyordu ki; onsuzluğa asla dayanamazdı.
Köylüler, ellerinde meşaleler, kendi aralarında birkaç kola ayrılarak ormanı saatlerce köşe bucak, didik didik aradılar.
Ali’nin de aralarında olduğu gurup, ormanın ortalarında, küçük Ayşe’nin yere savrulan sepetiyle, hasır şapkasını gördüler.
Bu arada çok dikkat ettiklerinde toprakta irimi iri, ayak izlerini farkettiler.Bu bir hayvanın izine benzemiyordu, sonra hafızalarına dev geldi. Dev mutlaka küçük Ayşe’yi de yanına alarak mağarasına götürmüştür fikrine kapıldılar, Yapacakları bir şey yoktu, köye dönüp, olanı biteni üzüntü ile babaanneye anlatmaktan başka. Sonra gündüz bir şeyler düşünüp küçük Ayşe’yi sağ, salim bulmanın bir çaresine bakacaklardı.
Ali, büyük anneye vermiş olduğu “Ayşe’yi kurtarıp sana getireceğim” sözünden sonra; gece boyunca gözüne bir damla uyku girmeden kafasında planlar yaparak sabahı zor etti.
Sabah erkenden, yanına sapanı ve çok sevdiği küçük av köpeğini de alarak, ormanın yolunu tuttu. İlk önce Ayşe’nin sepetini ve hasır şapkasını düşürdüğü yere giderek oradan dev yaratığının ayak izlerini takip ederek, devin yaşadığı mağarayı bulacaktı. Uzunca bir yürüyüş ardından Ali, beyaz mantarların savrulduğu yere geldi. Av köpeğinin de yardımıyla devin ayak izlerini takip ede ede, devin ormanın çıkışından yukarılara doğru uzanan kayalıklardaki mağarasına doğru yaklaştılar
Ali ve küçük av köpeği, bir kaya parçasının arkasına saklanarak oradan henüz ortalıklarda görünmeyen devin biran önce ortaya çıkmasını beklemeye başladılar. Ara sıra, devin gök gürültülerini andıran horlama sesi kulaklarına kadar geliyordu küçük av köpeği de bu gürültülü ses karşısında paniğe kapılarak, havlayacak gibi oluyor, Ali de köpeğine; sus, sessiz ol işareti yaparak onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Vakit öğleyi aşarken büyük bir gürültü duyuldu. Dev yaratığı mağaranın önünü kapatan büyük kaya parçasını elleriyle kenara iterek dışarı çıktı. Yanında kimsecikler görünmüyordu. Tekrar içeriye girdi ve dışarı çıktığında iri parmakları arasında küçük Ayşe vardı. Ayşe devin iri parmakları arasında çırpınıyor, bırak beni pis canavar, canımı acıtıyorsun diye bağırsa da nafile; Dev küçük Ayşe’nin bu çırpınışlarına hıç aldırış etmeden sırıtarak gülmekten kendini alamıyordu. Ali saklanmış olduğu kayaların arkasında Ayşe’yi görmüş ve onun hayatta olmasına çok sevinmişti. Sevincini küçük av köpeğiyle paylaşarak köpeğinin başını şefkatle okşadı ve bugünkü görevimizi tamamladık, şimdi sessizce burayı terk edelim ve yarın tekrar gelerek Ayşe’mizi bu canavarın elinden nasıl kurtarırız, onu düşünelim dedi.
Ali, küçük av köpeğiyle devi izledikleri kayanın arkasından uzaklaşmadan önce Ayşe’ye son bir kez daha baktı. Dev yaratığı küçük Ayşe’yi havaya atıp atıp tutuyor, devin bu hareketleriyle küçük Ayşe’yle oyun oynamak istediği ve ona pek zarar verme niyetiyle olmadığı açıkça belli oluyordu.
Ali, küçük Ayşe’nin dev yaratığının elinde tutsak olmasına rağmen hayatta olması ve onun hayatta oluşunu büyük anneye biran evvel müjdelemek için köye dönmek zorunda olduğundan geldikleri yoldan tekrar ormana girdiler ve uzun bir yürüyüşün ardından köye vardıklarından güneş neredeyse tepelerin ardından kaybolmak üzereydi.
Ali küçük av köpeğiyle birlikte büyük annenin yanına geldiklerinde büyükanne, yine dün oturmuş olduğu taşın üzerinde elleri koynunda öylece beklemekteydi.
Ali koşar adımlarla büyükanneye sarılarak; “müjde büyükanne, Ayşe’yi bulduk, devin mağarasında onu gördük, sağlığı yerinde dev yaratığı Ayşe’yi mağarasında tutsak etmiş, ama gördük ki ona zarar vermemiş, bu müjdeli haberi sana getirdiğim için çok mutluyum büyükanne, sana söz veriyorum ki küçük Ayşe’yi mutlaka o yaratığın ellerinden kurtarıp sağ salim sana getireceğim” Ali bunları konuşurken, küçük av köpeği de sevinçle öyle bir kuyruğunu sağa sola sallıyordu ki, büyükanne gözlerinden akan iki damla gözyaşını silerek, Ali’ye öyle bir sarıldı ki, bu onun mutluluk gözyaşlarıydı sanki.
Biliyorum Ali, biliyorum, küçük Ayşe’yi sende çok seviyorsun, bana bugün en müjdeli haberi getirdiğin için sana ne kadar teşekkür etsem azdır yavrum; Küçük Ayşe’mi o devin elinden kurtarıp bana getireceğine de inanıyorum artık sayende üzüntüm, tasam biraz hafifledi dedikten sonra ; kuyruğunu sallayarak büyükanneye sevinç gösterisi yapan av köpeğinin başını şefkatli elleriyle yeniden okşamaya başladı.

Mahmut Akçay

2.Bölüm Sonu